Sinds ik eigenaar ben van ‘Wol van Pol‘ krijg ik regelmatig breivragen. Eerlijk gezegd word ik altijd een beetje zenuwachtig als ik een mailtje krijg met als onderwerp ‘hulp‘ of ‘vraag over patroon‘ omdat ik mezelf echt niet zie als een breiexpert. Dit klinkt misschien heel suf als eigenaar van een wolwinkel maar hieronder een bekentenis..
Als klein meisje heb ik van mijn moeder leren breien, gewoon voor de leuk, beetje op de bank wat recht en averecht. Op de basisschool moesten we op een gegeven moment een tasje breien. De juf liet ons het voorbeeld zien en dat was prachtig! Helaas lukte het mij niet om een toer te breien zonder steken te laten vallen en de juf had weinig geduld met mij. Ik moest mijn gepriegel mee naar huis nemen om er verder aan te werken en dit voelde echt als strafwerk (mijn moeder heeft me gematst en een flink stuk gebreid, wat de handwerkjuf zeker gezien moet hebben ;-) ) Het eindresultaat was een onogelijk ding met veel gaten en leek totaal niet op het voorbeeldexemplaar. Bleh, breien was niet mijn ding!
Veééle jaren later toen ik zwanger was van mijn dochter (zij is inmiddels 16!) heb ik een dekentje gebreid maar het ‘echte’ werk begon denk ik toen ik op mezelf ging wonen na mijn scheiding. Ik heb toen een vliegengordijn gepunnikt (haa, het licht kwam in een punnikklosje). Na een heleboel gepunnik ben ik gaan haken en later ook gaan breien. Kussens, dekens, knuffels, sjaals oe wat een fijne bezigheid en ook nog goed voor de verwerking ;-) (er bestaat zelfs een boek met de titel ‘brei je zen‘ hoe leuk is dat?!) Ai ik dwaal af…. Ik had de smaak dus te pakken. Mutsen, handschoenen, vestjes, nog meer sjaals, truitjes en uiteindelijk ook sokken. Supertrots was ik op mezelf toen ik het breien met 4 (5) pennen onder de knie had. En de rondbreinaald, wat een uitvinding!
Kortom, zo ist gekomen en wat kunnen de dingen raar lopen. Het meeste wat ik weet en kan heb ik zelf uitgevogeld en nog steeds leer ik met ieder breiproject (van mijn fouten ;-)). Mijn beide oma’s, die allebei heel erg creatief waren, zijn helaas al overleden en in de tijd dat ze nog leefden was ik veel te druk met gymnastieken en totaal niet bezig met te kijken naar hoe ze die sloffen van mij aan het maken waren. Jammer, want wat hebben ze mooie dingen gemaakt die oma’s van mij en wat had ik veel van ze kunnen leren. Nu is mijn grootste hulplijn YouTube! Inmiddels weet ik, mede daardoor, een heleboel en kan ik met steeds meer zekerheid jullie breivragen beantwoorden.
Prettig weekend allemaal!
Wol van Pol 